Hoe ik het stadion van Antalyaspor misliep… terwijl ik ernaast sliep
Lara, een dorpje dat grenst aan de grote stad Antalya. Een plaatsje vol all-inclusive resorts, zonnebrandolie en buffetten waar je altijd net één toetje te veel pakt. Hier vierden mijn vrouw en ik vorig jaar een weekje vakantie. Na een lang jaar met veel werkdruk, wat wrijving op kantoor en maandenlang herfstweer kwam een weekje zon precies op het juiste moment.
En ja, Antalya heeft natuurlijk een voetbalclub die in de hoogste Turkse liga speelt. Dan moet er wel een aardig stadion staan, dacht ik. Dat klopte. Alleen lag dat ding helemaal aan de andere kant van de stad. Volgens Google Maps anderhalf uur reizen met het openbaar vervoer. Of dat Turkse reistijden zijn, laat ik maar even in het midden.
Een paar dagen bleef het door mijn hoofd spoken. Zal ik…? Drie uur zonder te weten of ik überhaupt binnen kan kijken. En als je dan ook nog een blessure oploopt in het zwembad, dan is de lol er wel vanaf. Ik ben er dus niet geweest.
Afgelopen week ontving ik een appje:
“Hey Ed, We zijn in Antalya en we konden even in het stadion.”
Een beetje jaloers, ik geef het toe, bekijk ik de meegestuurde foto’s. Inderdaad een behoorlijk stadion. Redelijk nieuw of recent gerenoveerd. Zo eentje waarvan je denkt: als je tóch in de buurt bent, moet je eigenlijk wel even langs.
Er volgt een gesprek via WhatsApp:
Ik: “Leuk Maatje. Ik was vorig jaar in Antalya. Maar mede door die handblessure heb ik het stadion links laten liggen. Maar het ziet er prima uit.”
Hij: “Mooi hè? Ons hotel sponsort de club. En die hebben persoonlijk contact met de president van Antalyaspor. Dus even gezegd wie ik ben en wat ik doe (mijn maatje heeft een functie binnen Cambuur). En hoppa. Binnen no time geregeld dat we mochten kijken. Hele vriendelijke mensen hier. Vervoer vanuit het hotel erheen…..”
Ik: “Dat is helemaal netjes. Wij zaten vorig jaar in Lara. Het stadion is helemaal aan de andere kant van de stad. Ik was toen al geblesseerd aan de hand en had daarom weinig trek om lange tijd in een bus te zitten met die warmte.”
Hij: “Wij zitten nu ook Lara….”
Ik: “De naam van het resort waar wij zaten weet ik niet meer. Het zal toch niet zo zijn dat ik een kans voorbij heb laten gaan....?”
Hij: “Fame Residence Lara & Spa zitten wij…”
Het klinkt waarschijnlijk heel gek, maar als ik ergens een stadion bezoek, al is het klein, al is het maar tien minuten, dan weet ik daarna bijna altijd wel hoe de club én het stadion heette. Dat vergeet ik niet, dat zit in mijn systeem. Zeker als er iets speciaals aan de club is. Maar na een week in een Turks resort…?
Het zal toch niet…? Hoe groot is de kans dat…?
Ik open de Tui-app en klik op het tabblad Eerdere vakanties. En ja hoor. Daar staat het zwart op wit: de naam van het resort waar ik een jaar eerder had genoten van de zon, de liefde van mijn vrouw… én de pijn van een dubbelgeklapte pink tijdens een potje waterpolo. Een pink die acht weken later operatief hersteld moest worden, maar nooit meer de oude is geworden.
Ik: “DAAR ZATEN WIJ OOK!”
Terwijl ik op verzenden druk, baal ik van mezelf. ALTIJD neem ik de tijd om even bij de plaatselijke club te gaan kijken. Er is altijd wel een moment dat ik van het resort weg wil, al is het bloedheet en verklaart iedereen me voor gek. Je bent Stadionautist of niet.
Met een simpel “Hoe laat gaat de bus naar het Antalya Stadyumu?” bij de receptie had ik waarschijnlijk goud in handen gehad. Er zouden deuren open zijn gegaan die anders gesloten bleven.
Nog even scroll ik door de foto’s die ik destijds op Instagram plaatste. Ik maak een printscreentje en stuur het als bewijs. Maar van binnen vloek ik. Ik ben jaloers, teleurgesteld, en vooral boos op mezelf.
Er volgt nog één berichtje uit Turkije:
“Hahaha, wat toevallig!”
(Foto's: Johan Volwater)
