Er was een tijd dat het geluid van rollende ballen en het gefluit van de scheidsrechter mij alleen via radio en televisie bereikte. Die eerste keer dat ik voet in een echt stadion zette, voelde als thuiskomen. Niet zomaar een sportbeleving, maar een avontuur dat mijn hart voor altijd zou binden aan vergeten velden, houten tribunes en de verhalen die ze fluisteren.
Maar een stadion moet voor mij vooral een gevoel van avontuur oproepen. Het gaat om de beleving: zitten op houten bankjes, nat worden van de regen, en genieten van een unieke voetbalsfeer die je nergens anders vindt. Het pure voetbal, waar traditie en passie de boventoon voeren.
Zelf heb ik ook gevoetbald, al was ik nooit het grootste talent — alsof ik met dozen om mijn schoenen het veld op ging. Astma bleek ook een grote sta-in-de-weg te zijn. Een carrière als voetballer zat er daardoor niet in. Daarom grapte ik altijd dat ik vooral op de positie ‘rechtsbuitenadem’ speelde. Om toch van het spel te genieten, ben ik uiteindelijk gaan kijken. Zo begon mijn liefde voor het echte voetbal.
Ik ben Edwin Westland, beter bekend als de Stadionautist. Groundhopper, dromer en romanticus met een diepe liefde voor het authentieke Britse voetbal: rauw, volksclubs, floodlights, kick-and-rush, smalle toegangspoorten en houten tribunes. Nieuwbouw en commercie? Voor mij zijn dat de doodsteek voor het pure spelletje.
Mijn liefde voor dit rauwe voetbal ontstond niet alleen op het veld, maar ook in de wereld van stripverhalen. Mijn idolen waren John Stark en Rob Ridder — fictieve voetballers uit de jaren ’80, die de rauwe, authentieke Engelse voetbalcultuur verbeeldden, een tijd waarin supporters nog vol passie en rivaliteit waren. Die strips hebben mijn hart geopend voor het echte voetbal, dat vandaag de dag steeds zeldzamer wordt.
Sinds mijn eerste wedstrijd ben ik onvermoeibaar op zoek gegaan naar stadions die verhalen vertellen; sommige levendig, andere vergeten door de tijd. Overdag werk ik als planner, een baan die me goed van pas komt bij het uitstippelen van mijn groundhopreizen: efficiënt plannen zodat ik tijdens mijn trips zoveel mogelijk stadions en wedstrijden kan bezoeken. In mijn vrije tijd rijd ik de wegen af, met altijd mijn sjaal bij de hand als bewijs van mijn aanwezigheid. Elke trip is een nieuw hoofdstuk in een verhaal dat nooit ophoudt.
Naast groundhoppen ben ik ook een fervent sportfotograaf. Met mijn camera probeer ik de ziel van het voetbal vast te leggen, niet de glamour, maar het pure, het authentieke. Ik ben wars van commercie en grootsheid; mijn wereld draait om de passie en het ambacht van het spel.
De Stadionautist is meer dan een naam — het is een ode aan het voetballandschap dat ons verbindt, aan de nostalgie die ons hart verwarmt, en aan de melancholie die elke leegloop van een stadion met zich meebrengt. Dit is mijn reis, mijn liefde, mijn verhaal.
Note: De naam 'stadionautist' is in 2012 voor het eerst gebruikt door Sjoerd Mossou in een van zijn columns. Op 29 juni 2017 heb ik zijn goedkeuring gekregen om deze naam te mogen gebruiken.
De column van Sjoerd Mossou
