Sinds mijn eerste avondwedstrijd begrijp ik de magie van floodlights. De spanning van het moment wanneer ineens de lampen boven de woonwijk uit zichtbaar werden, om mij heen de supporters die op weg waren naar het stadion waar binnen het kader van de lampen een wedstrijd werd gespeeld. Als kind keek ik altijd al naar de lichtmasten wanneer we op reis waren. Zonder topografische kennis wist ik dankzij de lichtmasten die boven de stad uitkeken wat de plaatsnaam was waar we op dat moment langs reden.
Inmiddels is het cult te noemen; stadions met floodlights midden in een woonwijk. Tegenwoordig moeten stadions aan de rand van de stad, tussen de woonboulevards en tuincentra staan, ver weg van de bewoonde wereld. Een stadion moet de strijd aangaan met drie-sterren-theaters waar sponsoren onder het genot van luxe hapjes en drankjes, in luxe lounges zaken kunnen doen. De wedstrijd lijkt soms een hinderlijke onderbreking van waar het eigenlijk echt om gaat.
Maar een station moet een gevoel van avontuur oproepen! Voor mij draait alles om beleving. Ik wil op houten bankjes kunnen zitten, nat worden van de regen en genieten van een unieke voetbalsfeer.
Reed papa vroeger altijd door, tegenwoordig stap ik uit. Want nog altijd voel ik spanning wanneer ik floodlights en authentieke tribunes zie. De geur van gras, bier, worst en pis en genieten van de charme van voetbal, op welk niveau dan ook.
Bijna alle (oude!) stadions in Nederland heb ik gezien, Spangen (Het Kasteel) is de grote uitzondering, maar net zo lief loop ik een amateur-sportcomplex op om even naar de (bij voorkeur) oude tribune en ticketbox te kijken. Medio 2015 ben ik (foto)verslagen gaan maken. Een van mijn eerste verslagen (Luton Town FC) werd opgepikt door Panenka Magazine en dit zorgde er mede voor dat ik sinds 2018 bij de vaste kern redacteuren van dit magazine zit.
Ed is een dromer en romanticus, houdt van supportershumor en (gezonde!) rivaliteit en hij heeft een voorkeur voor het pure Britse voetbal; traditie, floodlights, rauw, volksclubs, authentiek, kick-and-rush, houten tribunes en smalle toegangspoorten. ‘Nieuwbouw en commercie zijn de doodsteek voor het pure spelletje.’ Zijn idolen zijn John Stark (Boing) en Rob Ridder (Rob van de Rovers).
Met alleen inzet en liefde voor het spelletje redde ik het niet. Astma bleek ook een grote sta-in-de-weg te zijn. Mijn jeugdjaren sleet ik bij H.S.V. De Zuidvogels (Huizen). In 2008 kwam ik mijn grote liefde tegen en zij nam mij mee naar Blauw Wit ’34 (Leeuwarden). Ironisch genoeg maak ik deel uit van de sponsorcommissie van deze club…
Met deze website hoop ik mijn liefde voor #floodlight, #ticketbox, #ground, #terrace, Elascon #tribune, #sfeer en #voetbalbeleving op een romantische manier over te brengen.
Ed is (amateur) sportfotograaf: https://www.facebook.com/edjestheater/ en hij heeft een eigen website: www.edjestheater.nl/
De stadionautist is ontstaan uit liefde voor het spelletje, geboren uit nostalgische gevoelens en bedoeld voor voetbalromantici…
Note: De naam 'stadionautist' is in 2012 voor het eerst gebruikt door Sjoerd Mossou in een van zijn columns. Op 29 juni 2017 heb ik zijn goedkeuring gekregen om deze naam te mogen gebruiken.
De column van Sjoerd Mossou
