Brunton Park

Het mooie van kleine(re) clubs is de waardering dat jij, hélemaal uit Nederland komt, de moeite neemt om de club te bezoeken.

Veel stadions in Engeland zijn vanuit Nederland vrij gemakkelijk te bereiken met de boot, trein of vliegtuig. Bovendien hebben deze plaatsen vaak een tweede club (of meer) in de (directe) omgeving zodat met wat geluk meerdere stadions en wedstrijden in een weekend bezocht kunnen worden. Carlisle, in het uiterste noorden van Engeland, is een stuk lastiger te bereiken wat juist een voordeel kan zijn.

Carlisle United is de enige betaald voetbalclub uit het graafschap Cumbria. Carlisle heeft wel directe treinverbindingen naar verschillende grote steden in Engeland en Schotland zodat er wel wat te combineren valt. Carlisle United speelt zijn thuiswedstrijden op Brunton Park. Deze ground heeft een aantal bijzondere verhalen. Zo is de kans aanwezig dat het veld onder water staat. Niet drassig maar écht onder water omdat de naastgelegen rivier Eden regelmatig buiten haar oevers treedt.

Een andere verhaal is dat met de bouw van een nieuwe tribune rekening gehouden is dat het veld 20 meter verplaatst zou gaan worden. Een projectaannemer had grootse plannen met Carlisle United en de grond om Brunton Park. Een Arenapark met bioscoop, restaurants, parkeergarages en een sporthal. Hiervoor zou een groot aantal huizen in de directe omgeving geruimd moeten gaan worden maar om dubieuze redenen is dit plan (gelukkig) nooit verder uitgevoerd. Het resultaat is dat tussen Story Homes Stand en Warwick Road End een ‘gat van 20 meter is’ en dat om het veld slechts drie floodlights staan.

Drie uur voor de aftrap stond ik in Carlisle. Tegenstander Luton kon promotie naar League One afdwingen terwijl Carlisle bij een overwinning nog een kleine kans op de Play-offs had. Er stond dus wel wat op het spel. Met een door mij gewenste ticket op zak voor Warwick Road End, een stand wat lijkt op een oude loods, genoot ik van het oude en nostalgische Brunton Park. Bij de hoofdingang stond een steward van het zonnetje te genieten en ik vroeg hem of er een mogelijkheid was om even binnen te kijken.

De stadionmanager werd er bij gehaald maar helaas was het niet mogelijk. De arbitrage was net binnen en over twintig minuten stond een rondleiding op het programma maar hiervoor hadden al meer dan genoeg mensen aangemeld… “From Holland?” De stadionmanager keek op zijn horloge. “Five minutes!” Vol enthousiasme liep de stadionmanager door de spelerstunnel naar het veld om trots te verhalen over zijn stadion, de ambities van die projectaannemer en dat ondanks de belangen van vanmiddag, de verwachting is dat het stadion slechts voor de helft gevuld zou zijn. Ruim een kwartier later verliet ik met een smile van oor tot oor voor de eerste keer vandaag Brunton Park.

In de kroeg tegenover het stadion genoot ik van de voorbeschouwing waar ik werd aangesproken door twee Nederlanders die net zo verbaasd waren als ik om juist híer, bij een niet al te gemakkelijk te bereiken stadion van een niet al te bekende club, een Nederlander tegen te komen. Op de vele mooie verhalen en goede tips werd een aantal pints gedronken.

Op zoek naar voetbalromantiek en nostalgie, omgeven door een walm van bier, pie’s en pis droomde ik van een vol Warwick Road End. Maar eenmaal op het slecht gevulde terrace van deze oude fabrieksloods stond ik in een walm van Clearasil, tussen de boefjes van de plaatselijke voetbaltrots die volledig overstemd werden door de 1.300 meegereisde Lutonsupporters. De veelgeroemde typische Engelse voetbalsfeer was in Carlisle helaas ver te zoeken en paste zich keurig aan aan het niveau van de wedstrijd. Met een 1-1 uitslag was alleen Luton Town blij omdat het met deze uitslag promoveerde naar League One. Het zorgde voor enige opwinding in het volle uitvak.

Toch verliet ik ook de tweede keer vandaag met een warm gevoel Brunton Park. Een mooi, oud en klassiek stadion, midden in een woonwijk met terraces, houten stoeltjes, aparte floodlights en een mooi verhaal…