Goodison Park

“Het komt allemaal door die buitenlanders!” De ogen van de man naast mij spuwden vuur. De kroeg was, twee uur voor de aftrap, al goed gevuld met Evertonsupporters. Toch vonden we een tafeltje in de hoek waar een aantal lege stoelen omheen stond. Hazes’ ‘Het was er warm en druk, ik zat naast een lege kruk’ galmde door mijn hoofd op het moment dat ik ging zitten. Al snel kwamen we in gesprek met de tafel naast ons.

Zaterdagmorgen, 10.30 uur. Natuurlijk regent het in het land van tradities. Dit weekend is ‘hét FA-cupweekend’, traditioneel in het eerste weekend van het jaar dus daar hoort ook regen bij. Na een stevig Engels ontbijt wordt gelijk de bus gepakt naar Goodison Park waar vandaag Everton het opneemt tegen Landskampioen Leicester City. Tijdens ons laatste groundhopavontuur Waren we het er over eens dat Liverpool hoog op de lijst moest komen te staan. Maar ondanks de prachtige geschiedenis en status trekt deze club mij niet echt meer. Sinds grote clubs nagenoeg volledig zijn overgenomen is het voor de romantici en liefhebbers van die goeie ouwe tijd niet gemakkelijker geworden. Mijn enige voorwaarde was dat een bezoek aan Everton op de agenda kwam te staan. Niet dat ik zoveel met déze club heb maar Goodison Park heeft in elk geval wat traditionele details behouden. Anfield heeft de bekende ‘The Kop’ als tribunenaam én het overbekende hek weten te behouden, de rest is verkocht en gerenoveerd. Toen in december de loting een thuiswedstrijd voor Liverpool én Everton opleverden was Liverpool snel geboekt. Op voorwaarde dan we ook even bij Tranmere Rovers zouden gaan kijken. Ik zette hoog in!

Na een rondje om het stadion stond ik ineens binnen. Een rondleiding tijdens een matchday was niet mogelijk maar ik mocht de tijd nemen om wat foto’s te maken. Het voordeel van ‘kleine(re) clubs’ is dat zij het geweldig vinden dat liefhebbers vanuit de hele wereld er voor kiezen om juist bij hen langs te komen. Noem het trots. Het gevoel van welkom en respect namen we mee de kroeg tegenover het stadion in.

Het tafeltje naast ons bleek een belangrijke tafel te zijn, hier zat de eigenaar van deze kroeg met een aantal vrienden. Veel (oud)spelers van Everton komen na de wedstrijd, als de kaviaar en champagne op is in de businessclub, naar deze kroeg waarmee de kroeg en zijn eigenaar wereldberoemd zijn in het blauwe deel van de stad. Ik schatte de man naast mij op een jaar of tachtig en misschien was ik daarmee veel te lief. Hij zag mijn sjaal van mijn nonleague club en leek oprecht geïnteresseerd. Maar op mijn vraag wat nu het échte FA-cupgevoel is rolden de Engelse krachttermen luid over de tafel.

“Het oudste en mooiste bekertoernooi van de wereld is verworden tot een troostprijs! Het gaat alleen maar om geld! Dus wil iedereen kampioen worden! Of in elk geval Champions League spelen. Die buitenlandse managers vinden de FA-cup alleen maar een hinderlijke onderbreking, niemand denkt meer aan ons!” Na zijn tirade volgde een ijzige stilte aan tafel en na een ferme slok zette hij z’n pint weer op tafel en fluisterend ging hij verder. “Ik kom uit Leicester en ik heb uren moeten reizen om deze wedstrijd te kunnen zien. En zojuist hoorde ik dat zowel Koeman als Ranieri een B-elftal opstelt. Want de FA-cup is niet belangrijk. Meneer, het doet mij pijn…”

Later die middag genoot ik van het stadion met zijn hoekjes, houten stoeltjes en oude borden, het uitvak wat met een hekje werd afgeschermd en een oude man naast mij die duidelijk zijn mening gaf door bij elke slechte pass luid en diep te zuchten. Want de wedstrijd zelf was, zoals de oude man in de kroeg al voorspelde, door de wijzigingen in beide selecties en het wegblijven van de eigen supporters, sfeerloos en het aangluren niet waard…