Niederrhein Stadion

Je ziet hem al vanaf de snelweg. Die lichtmast. Een vuurtoren van beton die je niet loslaat. Alsof hij zegt: “Kom, hier wordt nog gevoetbald zoals vroeger.” En dus kom je. Want wie een lichtmast ziet, moet hem volgen.

Binnen wacht een stadion dat zijn leeftijd niet verbergt. Beton dat kraakt, hekken die piepen, tribunes die verhalen fluisteren. Het is vriendelijk, klassiek, een beetje kneuterig. En precies daarom mooi.

Maar dan. De capo. Een man met een megafoon en een stem die klinkt alsof hij elke ochtend grind ontbijt. Hij schreeuwt harder dan de wedstrijd zelf. Lied nummer drie, lied nummer vier. Het is geen passie, het is administratie. Ultra’s zwaaien vlaggen alsof ze een toneelstuk opvoeren.Wat zal de keeper van de tegenstander denken? “Tsjonge, wat een heksenketel!” Nee, ik denk het ook niet.

Zelfs bij een corner is er geen stilte. Eerst galmt een reclameboodschap door de speakers. En die speakers hangen ook buiten aan het stadion zodat je bij de catering geen hoekschop hoeft te missen. Ontsnappen kan niet. Het is voetbal als marketingcampagne: elke stilte gevuld met herrie.

Na 45 minuten zoek ik troost bij die catering. Vergeefs. De braadworst wordt nu pas op de grill gelegd. En de pommes? Op! Alsof niemand had bedacht dat er na 45 minuten een pauze komt. Chef inkoop lijkt een stagiair die dacht: “Ach, een middagwedstrijd, ze eten wel thuis.” Het is amateurisme in optima forma. En eerlijk? Ik vond het prachtig. Beter een lege frituurpan dan een lege ziel.

Want dat is Niederrhein. Een stadion dat niet perfect wil zijn. Een club die niet doet alsof ze Champions League spelen. Hier is voetbal nog rauw, ongepolijst, menselijk. Je krijgt piepende oren van de speakers, je ziet nauwelijks de wedstrijd door de vlaggen, en je maag blijft leeg omdat de catering de speelregels niet kent. Maar je ziel vult zich.

De capo blijft schreeuwen. Lied nummer vijf, lied nummer zes. Hij heeft een repertoire van tien nummers, daarna begint hij opnieuw. Het is een kringloop van voorspelbaarheid. Een toneelstuk dat zichzelf herhaalt. En toch zingen ze mee. Passieloos, maar trouw. Het is ritueel, choreografie, een collectieve dans. Sociologen noemen het identiteit. Ik noem het karaoke met vlaggen.

Ik verhuis in de tweede helft. Weg van de trom, weg van de megafoon. Ik zoek een tribune waar het spel weer zichtbaar wordt. En daar zie ik het: een aanval die zich ontvouwt, een kans die plots ontstaat, een doelpunt dat onverwacht valt. Dat is voetbal. Niet lied nummer zeven.

En toch… ik lach erom. Want ik weet: mijn eigen repertoire is anders. Ik schrijf verhalen, ik maak foto’s, ik herhaal rituelen. Maar mijn liedjes zijn ironisch, melancholisch, soms stil. Ik zet geen trom in. Ik zet een komma.

Het industrieterrein rondom het stadion versterkt de melancholie. Loodsen, fabrieken, roestige hekken. Het decor van een club die niet perfect wil zijn. Hier geen glimmende arena’s met sushi in de business lounge. Hier een lichtmast die je al vanaf de snelweg ziet. Een catering die de speelregels niet kent. Een capo die denkt dat hij DJ is.

Ik verliet Niederrhein met piepende oren, een lege maag en een volle ziel. Want soms is voetbal niet de perfecte choreografie van de ultra’s, maar de imperfecte harmonie van een club die vergeet genoeg patat te bakken.