Er zijn stadions die je vindt en stadions die je moet zoeken. Het Willy Michiels Stadion in Kerksken-Haaltert behoort tot die tweede categorie. Je rijdt er niet naartoe alsof je een grootse voetbaltempel nadert. Nee, je sluipt erheen via een soort steeg, alsof je een verboden terrein betreedt. En dan ineens opent zich een wereld die alles samenvat wat Belgisch amateurvoetbal zo onweerstaanbaar maakt.
Een veld dat schuin afloopt, alsof de scheidsrechter expres een halve marathon moet lopen om de balans te bewaren. Een tweede veld waarnaast een dal ligt dat meer ballen heeft opgeslokt dan een gemiddelde keeper in de kelderklasse. En een houten tribune die meer splinters uitdeelt dan applaus. Dit is geen stadion, dit is een levend museum.
Het gras is groen, maar niet overal even hoog. De lijnen zijn wit, maar niet altijd recht. Het veld helt af, alsof de ene ploeg altijd bergop speelt en de ander bergafwaarts. Het is voetbal als metafoor voor het leven: Soms zit je tegen de wind in, soms glijd je vanzelf richting doel.
De houten tribune van Kerksken-Haaltert is een verhaal op zich. Geen VIP-boxen, geen verwarmde stoeltjes, maar planken die kraken bij elke beweging. Je zit er niet comfortabel, maar je zit er wel dichtbij. Dichtbij het veld, dichtbij de spelers, dichtbij de geur van nat gras en oude verf. Het is de plek waar voetbal nog kraakt, letterlijk. Waar je met een thermoskan koffie en een sjaal van twintig jaar oud de kou trotseert. Waar je buurman je vertelt dat het vroeger allemaal beter was, terwijl hij met zijn andere hand een pint vasthoudt.
KFC Kerksken-Haaltert is een fusieclub uit de deelgemeenten Haaltert en Kerksken. Het stadion draagt de naam van Willy Michiels, de lokale ondernemer en politicus die de club jarenlang steunde. Er passen nog geen honderd toeschouwers op de tribune, waarvan de helft liever in de kantine staat. Het gras is natuurgras met een hellingshoek die zelfs de Ronde van Vlaanderen jaloers maakt. En de locatie? Midden in een woonwijk, maar toch verstopt achter een steeg.
In Nederland noemen we dit de kelderklasse. In België is het eerder een wijnkelder: vol oude flessen, stoffig, maar met een smaak die je nergens anders vindt. Hier wordt niet gespeeld voor miljoenen, maar voor pinten en prestige in de kantine. De scheidsrechter is geen ster, maar een dorpsgenoot. De grensrechter is vaak een vader die liever thuis was gebleven? Of in de kantine. En de bal? Die ligt soms gewoon lek op het veld alsof hij deel uitmaakt van de tactiek.
Het Willy Michiels Stadion is geen stadion dat je bezoekt om te zien hoe mooi voetbal kan zijn. Het is een stadion dat je bezoekt om te voelen hoe mooi voetbal ooit was. Hier geen VAR maar een buurman die over de haag roept dat het buitenspel was. Hier geen stadiontour met audioguide maar een kantine waar de frieten harder knisperen dan de luidsprekers. Het is romantiek in zijn puurste vorm. Nostalgie die niet in een museum ligt maar gewoon nog leeft.
Het Willy Michiels Stadion is geen lost ground. Het is een gevonden schat. Een plek waar voetbal nog kraakt, schuurt en lacht. Waar de scheefstand van het veld symbool staat voor de scheefstand van het leven.
Of zoals een supporter het ooit zei: “Hier win je geen prijzen, hier win je verhalen.”
