Bezocht datum
In Schaerbeek, een wijk die altijd een beetje te groot lijkt voor zichzelf, staat Stade du Crossing. Ik had het op mijn lijst gezet onder de categorie ouwe meuk – plekken waar beton afbrokkelt, hekken scheef staan en de geur van vroeger nog in de voegen zit. Maar toen ik er aankwam, bleek de werkelijkheid anders. Het stadion was opgefrist, strakgetrokken, bijna modern. Geen roestige poorten of verweerde tribunes, maar nette lijnen en een frisse entree. En toch, tegenover dat stadion stond een flat die zo uit Boekarest of Sofia leek te zijn weggehaald. Een muur van beton, Oost-Europees in zijn uitstraling, die het stadion haast in de schaduw zette. Het contrast was zo groot dat ik even niet wist waar ik moest kijken: naar de belofte van vernieuwing of naar de echo van een verleden dat niet meer terugkomt.
Gelukkig was er nog iets. Aan de lange zijde, langs de rondweg, stond een stukje oud beton overeind. Een relikwie, een herinnering dat dit stadion ooit tot de categorie ouwe meuk behoorde. Het was alsof het stadion zelf ook niet helemaal afscheid had willen nemen van zijn verleden. Tijdens mijn bezoek speelde er een jeugdwedstrijd. Geen volle tribunes, geen gezang, geen rookpluimen. Alleen een paar ouders die hun kinderen aanmoedigden, verspreid over de tribune. Het stadion voelde daardoor bijna te groot, alsof het wachtte op een publiek dat niet kwam. Maar misschien was dat juist de charme: dit was voetbal in zijn meest pure vorm. Geen glitter, geen commercie, alleen een bal, een veld en een paar stemmen die door het lege stadion galmden.
Crossing Schaerbeek zelf is een club met een bewogen geschiedenis. Ooit een fusieclub, met wortels die teruggaan tot de jaren vijftig, en altijd balancerend tussen verdwijnen en opnieuw beginnen. Het stadion draagt die gelaagdheid in zich: een plek die tegelijk nieuw en oud is, opgepoetst maar nog altijd met rafelranden. Misschien was ik in eerste instantie teleurgesteld dat ik geen ouwe meuk aantrof. Maar hoe langer ik er stond, hoe meer ik besefte dat dit stadion juist interessant is door zijn dubbelheid. Het is een plek waar je de tijdlagen bijna kunt aanraken: de flat die je terugwerpt naar het Oostblok, de nieuwe tribune die vooruit wil, en dat ene stukje oud beton dat koppig blijft staan. En ergens tussen die lagen, op een zaterdagochtend met een jeugdwedstrijd en een handvol ouders, vond ik de schoonheid van Stade du Crossing. Niet in de glorie van het verleden, niet in de belofte van de toekomst, maar precies in dat ongemakkelijke midden.
