Bezocht datum
Ik loop.
Langzaam.
Alsof ik de stilte niet wil storen.
Langs hekken die krom zijn van de tijd.
Hier drukten ooit kinderen hun neuzen tegen het gaas, met sjaals om de kin en ogen vol hoop. Hun stemmen zijn allang verstomd, maar de echo’s zwerven nog tussen de struiken.
De ingangspoort; ooit een ticketcontrole, nu een doorgang voor vogels.
Op het beton, tussen de zitjes, waarvan de meeste verdwenen zijn. Alleen de roestige steunen staan er nog, als skeletresten van een vergeten tribune. Hier zat die man met zijn alpinopet, altijd mopperend op de rechtsback. Daar, op de derde rij, dat oudere stel, alleen aanwezig als het droog bleef.
De bovenste rand van het stadion. Het hoogste punt van Ciney, zo zou het toen hebben gevoeld. Boven de velden, boven het dorp. Je keek uit over de daken, de bomen, het verleden. Hier stond je niet alleen voor de wedstrijd, maar ook voor de herinnering.
Mijn voeten kraken op het grindpad, half overwoekerd door gras. Links de dug-out, scheefgezakt, als een bushokje waar nooit meer een bus komt. Er groeit mos op de bank. Zelfs de spinnenwebben lijken verdrietig te zijn geworden.
Ik loop verder, het veld op. Of wat daarvoor doorgaat.
De middencirkel is vervaagd, de penaltystip allang opgeslokt door klavertjes en paardenbloemen.
Maar als ik mijn ogen sluit, hoor ik het weer.
Een keeper die zijn verdediging uitscheldt in sappig Waals dialect.
Een bal die loskomt van een voet en even zweeft.
Een scheidsrechter die te vroeg fluit, altijd te vroeg.
En die ene jongen, de lokale held, die al zijn hoop in één stuiterbal legt.
Ik open mijn ogen.
Alleen nog gras, zonlicht en stilte.
En ik.
En Stade Joseph Lambert, dat ooit de trots was van RUW Ciney.
Waar blauwe shirts de heuvel afstormden in de vierde klasse.
Waar vriendschap werd gevierd met een plastic beker Jupiler.
Waar niemand beroemd hoefde te worden, als je hier maar won van Rochefort of Givry.
Nu fluistert het stadion alleen nog naar wie wil luisteren.
En ik luister.
