Bezocht datum
De dag na de oervervelende avond in Sclessin en de warme ontvangst bij het wonderlijke Stade de Buraufosse, voert onze tocht ons naar Seraing. De lucht hangt laag en zwaar, miezerregen trekt strepen over de straten. Fabrieksschoorstenen ademen loom hun rook uit, elektriciteitsdraden snijden de hemel in stukken. Het is alsof de stad zelf nog niet helemaal wakker is, maar ons toch vooruit duwt, richting het Stade du Pairay.
Nog voor we het stadion zien, kondigt de omgeving zich aan: roestige loodsen, verweerde muren, een landschap dat tegelijk leeft en sterft. En dan verschijnt het beeld dat je nooit meer vergeet: de gesloten kroeg naast de ingang, met de naam Café du Stade nog zichtbaar op de gevel. Een deur die niet meer opengaat, maar wel fluistert over avonden vol pinten, gezang en spanning. Het is een stille voorbode van wat ons te wachten staat.
Langs de weg schreeuwt de graffiti in felle kleuren. Geen vandalisme, maar een rauwe liefdesverklaring aan een club die koppig blijft bestaan in de schaduw van de grote buurman uit Luik. De rode muur met de naam R.F.C. Seraing staat er als een stempel, een merk in de huid van de stad. Hier hoef je niet welkom geheten te worden; je weet vanzelf of je erbij hoort.
We schuifelen langs een halfopen hek, een 'kuch-kuch' afgesloten ingang die meer symbolisch dan werkelijk gesloten lijkt. En ineens staan we ín het Stade du Pairay. Het gras ligt er nat en zwaar bij, de tribunes kijken zwijgend op ons neer. Elke stap echoot, alsof het beton zelf verbaasd is dat er weer iemand binnenkomt. De lichtmasten torenen hoog boven ons uit, onverzettelijk, als wachters die weigeren te buigen voor de tand des tijds.
We dwalen langs de natte terraces, de metalen hekjes glimmen van de regen. Je hoort bijna het geroezemoes van supporters die hier ooit schouder aan schouder stonden, pint in de hand, stem schor van het zingen. Nu is er alleen stilte, een stilte die bijna warmer voelt dan lawaai. De rode stoeltjes onder de overkapping wachten geduldig, alsof ze weten dat hun tijd ooit weer komt, maar voorlopig genoegen nemen met herinneringen. En dan dat uitzicht. Vanaf de tribune kijk je uit over de stad: huizen met schuine daken, fabriekstorens, opslagtanks, hoogspanningslijnen. Het stadion is geen eiland, maar een spiegel van Seraing zelf. Voetbal en industrie, wonen en werken, alles door elkaar. Het Stade du Pairay ademt de stad, en de stad ademt het stadion.
We staan daar, midden in de leegte, en voelen hoe groot dit stadion ooit bedoeld was. Geen gezang, geen geroezemoes, alleen de regen die zacht tikt op de oude overkapping. Het is alsof we door een vergeten hoofdstuk van het Belgische voetbal wandelen, een hoofdstuk dat zich alleen aan ons wil laten lezen. En misschien is dat de ware schoonheid van dit stadion: dat het niet leeft van glorie, maar van herinnering. Dat het niet schittert in volle zalen, maar fluistert in stilte.
Wanneer we het stadion weer verlaten, blijft het gevoel hangen. Alsof we niet zomaar een plek hebben bezocht, maar een echo hebben aangeraakt. Een echo van een club, een stad, een cultuur die zich niet laat wegpoetsen. Het Stade du Pairay is geen monument, geen museum, geen theater. Het is een ademhaling in beton en staal. En wij waren er even deel van.
Dit verhaal is één gezicht van Luik. Ontdek ook de andere stadions die samen de ziel van deze stad vormen.
Stade Maurice Dufrasne - Standard de Liège
Stade de Buraufosse - FC Tilleur
