Langs de lijn begint het verhaal. Maar soms begint het al dagen eerder, met dat knagende verlangen naar een trip. Een stad, een stadion, een kroeg waar de geur van verschaald bier in de gordijnen hangt. Je schuift aan bij locals die praten over vroeger, over helden die allang verdwenen zijn.
Ik mis dat. Het zware ontbijt dat je maag meteen in blessuretijd brengt. Het strompelen door regenstraten, op zoek naar een stadion dat half vervallen is maar daardoor juist leeft. Het moment dat je denkt: hier is voetbal niet groot, maar echt.
Sheffield, Birmingham, Belfast, Keulen – ze stonden op mijn lijst. Maar de zaterdag kwam, en ik bleef thuis. Het verlangen bleef groter dan de reis.
En toch: dat verlangen ís voetbal. Het wachten, het missen, het dromen van een stadionpoortje dat weer openzwaait.
Stade du Pairay (Seraing); opgeknapt in een vervallen en naargeestige omgeving op een regenachtige zondag.... Wat mis ik dit!
Stadionautist kijkt naar het voetbal zoals het echt is: rommelig, ontroerend, absurd. En precies daarom de moeite waard.