Een uur voor de wedstrijd kwam hij binnen; een onzekere blik en een twijfelende glimlach, veilig verstopt achter mama. Zoals bij elke thuiswedstrijd van het eerste elftal kwam de Pupil van de wedstrijd gespannen binnen.
De meeste pupillen ontdooien na een frisje en de verschillende trofeeën wanneer die over tafel schuiven. Zo ook vandaag. Al snel vertelt hij zijn droom: ‘Profvoetballer worden bij Barcelona.’ Hij had zijn moeder al gevraagd of hij misschien Spaans moest gaan leren. Maar als hij goed genoeg is leren zij wel Nederlands, zo hield moeders zijn droom levend.
Maar stel dat Barcelona te hoog gegrepen zou zijn? ‘Ajax mag ook. En Cambuur ook. Misschien!’ Vanuit de achterhoede werd zuinigjes gereageerd dat Nederlands dan wel volstaat.
Nadat de pupil zich had omgekleed mocht hij langs de grote tafel waar de voorzitter én de scheidsrechter zitten. Een korte kennismaking volgde en even verdween de zekere glimlach weer van het gezicht. Schuchter nam hij de hand van de scheidsrechter in ontvangst. Hij wist zeker dat straks zijn voeten wel zouden spreken.
Een half uur later neemt de Pupil van de wedstrijd de aftrap, passeert de complete verdediging van de tegenstander en schuift tenslotte de leren knikker vakkundig langs de keeper het lege doel binnen. Trots rent de pupil langs de verbouwereerde tegenstander richting zijlijn als hij door de scheidsrechter wordt geroepen. Opnieuw een hand waarna een mooie glimlach op zijn gezicht verschijnt.
Even later staat de pupil bij zijn grootste fan. Trots laat hij het Euro-muntstuk zien die de scheidsrechter had gebruikt voor de toss. Zijn eerste stap in het betaalde voetbal is gezet…
© Edjestheater