Sportpark Lemmer op maandag: voetbalstilte, houten tribune en een sok die wacht
Het weekend hangt nog als een echo boven het veld, maar de stilte heeft het van de roep overgenomen. Geen fluit, geen juichkreet, geen scheidsrechter die wild gebaart. Alleen het zachte geknars van een hijskraan in de verte, alsof de haven nog even fluistert dat het leven gewoon doorgaat.
Voor de houten tribune staan een paar picknickbanken. Ze wachten gelaten op de volgende zaterdag, wanneer ze weer volgestapeld worden met sporttassen, bidons en sterke verhalen. Nu zijn ze leeg, loom van de maandag, alsof ze zelf nog een kater hebben van het weekend.
De tribune geurt naar versgezaagd hout. Dat verraadt haar geheim: hier is de nostalgie niet gegroeid, maar zorgvuldig getimmerd.
En dan dat wasrek.
Een rij zwart-groene shirts, rugnummers nog nat van inspanning. Nummer vijftien hangt er wat mismoedig bij, nummer twee wappert koppig tegen de wind in. Ernaast een wasmand, en over de rand bungelt één sok.
Dat ene detail zegt alles: voetbal is niet alleen doelpunten, glorie en promoties. Het is ook sokken die verdwijnen, modder die blijft kleven en vrijwilligers die maandagochtend vroeg de was doen.
Achter de tribune torent een kraan boven het veld uit, alsof hij gisteren nog mee stond te kijken.
Het scheepsdok erachter ademt arbeid, staal, water en routine. Hier het spel, daar de arbeid. Hier de illusie van traditie, daar de vaste slag van de werf. En toch, op een stille maandag, lopen die werelden naadloos in elkaar over. Want voetbal is ook arbeid: lijnen kalken, netten ophangen, kleedkamers dweilen. Het zijn de handen die het weekend mogelijk maken.
Misschien is dat wel de kern van zo’n sportpark.
Geen theater dat alleen schittert tijdens de voorstelling, maar een plek die leeft in de details: een sok, een kraan, een houten tribune die ouder lijkt dan ze is. Hier verzamelt de gemeenschap zich, niet voor de headlines, maar voor het gewone. Voor dat wat blijft hangen als het applaus is verstomd.
Maandagochtend in Lemmer laat zien dat voetbal niet eindigt bij het laatste fluitsignaal.
Het zindert na in de lucht, in de geur van wasmiddel, in het zwijgen van een lege tribune.
Het is de schoonheid van het gewone, die zich juist op maandag laat zien.
En die ene sok?
Die wacht.
Want ergens, komend weekend, zal een rechtsback vloekend ontdekken dat hij met één koude voet het veld op moet.
