Bezocht wedstrijd
Bezocht datum
De Laatste Slag van Harelbeke
Ergens halverwege West-Vlaanderen staat een stadion dat ooit zong, bulderde en sidderde. Het Forestiersstadion, thuishaven van Racing Club Harelbeke, waar in de hoogtijdagen Europees voetbal in de Intertoto Cup werd gespeeld en volle tribunes de club vooruit schreeuwden. De paarswitte Ratjes uit de Leiestreek, ze waren een factor van betekenis. Tot het geld, de illusie en de massa verdampten.
In april 2006 trok geldschieter Willy Callens de stekker eruit. De harde kern vertrok, de club denderde omlaag en bleef achter in de krochten van het Belgische amateurvoetbal. Waar ooit duizenden stonden, zitten vandaag nog een paar honderd toeschouwers. Een mengeling van familieleden van spelers en groundhoppers die een uurtje willen overbruggen tot de aftrap in Kortrijk. Het is een stille aftakeling; een club die nog leeft, maar haar glorie niet meer herkent.
Toch is er één die weigert te capituleren. Ergens tussen de schaduw van het verleden en het licht van een verloren toekomst zit hij. Alleen. Op een plastic kuipstoeltje dat kraakt onder het gewicht van herinneringen. De man met de trom.
Zijn paarse sjaal hangt als een relikwie om zijn nek. Niet modieus, niet nieuw, maar doordrenkt met de geur van nat gras, verloren zondagen en de echo van Europese nachten. Waar ooit vlaggen wapperden en rookbommen kleur gaven aan de lucht, zit nu één man die het ritme bewaakt. Hij slaat niet hard. Hij slaat niet ritmisch. Hij slaat zoals je een herinnering wakker maakt. Zacht. Met liefde. Met pijn.
En hij is het verhaal. De laatste van de harde kern. De echo van een tijd die voorbij is, maar die weigert om stil te vallen.
Dat voetbal soms tragikomisch kan zijn, bewijst het seizoen 2006/07. Toen mocht cafébaas Michaël Miete Callewier, uitbater van café The Comix en levenslange supporter, plots meedoen in het eerste elftal. Omdat hij honderd abonnementen verkocht, verdiende hij een plaats op het veld. Op 36-jarige leeftijd stond hij ineens in de spits, tegen Verbroedering Geel. Het werd een ludieke stunt, Harelbeke verloor met 0-6 en degradeerde een paar weken later. Voor Callewier bleef het bij die ene halve wedstrijd, maar het illustreert de gekte en de wanhoop van een club die vocht tegen de ondergang.
En daar zit hij dus. De laatste slagwerker van Harelbeke. Zijn trom is groter dan het publiek waarvoor hij speelt, maar elke klap klinkt als een gelofte. Hij slaat voor wie er niet meer zijn. Voor wie ooit kwamen. Voor wie nog durven dromen.
Racing leeft. Niet in de ranglijst. Niet in de statistieken. Maar in hem.
De laatste man.
