Bezocht datum
Helzoldstadion: De Gele Telefooncel – Een Tijdmachine in het Gras
In een hoek van het Helzoldstadion, verscholen achter halfvergane reclameborden en het stille gezucht van vergeten tribunes, staat iets wat daar eigenlijk niet zou moeten staan. Geen dug-out, geen oude cornervlag, maar… een gele telefooncel.
Niet zomaar een decorstuk. Nee, dit is het kroonjuweel van het stadion. Een relikwie uit een tijd waarin je nog een muntje nodig had om te zeggen: “Ik kom wat later, het staat 2-2 en we hebben nog een corner.” In een wereld van smartphones en swipen staat deze gele kast als een wachter over het verleden. Alsof hij fluistert: “Hier kun je nog bellen met toen.”
Want het Helzoldstadion is niet zomaar een lost ground. Het is een plek waar de tijd een beetje is blijven hangen. Waar het gras nog weet hoe het voelde om onder Luc Nilis’ voet te liggen. Waar de tribunes nog fluisteren over zondagmiddagen vol hoop, bier en scheidsrechterlijke dwalingen.
En die telefooncel? Die is geen grap. Die is een tijdmachine.
Stel je voor: je stapt erin, sluit de deur, en het geroezemoes van padelspelers verstomt. Je draait een denkbeeldig nummer…. 1985, misschien. Aan de andere kant van de lijn hoor je het stadion ontwaken. KFC Helzold staat op het veld, de lijnen zijn vers, het gras ruikt naar lente. De kantine serveert lauwe cola en friet met te veel mayonaise. En jij? Jij bent er weer. Even maar.
Je vraagt naar de opstelling. Naar de uitslag. Naar die ene goal van Luc, die eigenlijk buitenspel was maar niemand protesteerde omdat het gewoon te mooi was. Je lacht. Je slikt. Je weet: dit is geen verloren grond. Dit is gevonden tijd.
Vandaag wordt hier padel gespeeld. Speedwaymotoren razen over het gravel. Honden leren zitten waar ooit spelers vielen. Maar het stadion leeft nog. Niet in decibels, maar in herinneringen. In de echo van een bal tegen de paal. In de geur van nat gras en vergeelde programmaboekjes.
En die telefooncel? Die blijft staan. Als een knipoog van het universum. Als een directe lijn naar de tijd dat hoop nog groener was dan het veld zelf.
Dus als je er ooit bent, en je ziet die gele kast staan, aarzel niet. Stap erin. Fluister iets. Misschien hoor je een stem terug. Misschien hoor je jezelf. Misschien hoor je het stadion zeggen:
“Bedankt dat je me niet vergeten bent.” En mocht de verbinding kraken? Bedenk dan: In de jaren ’80 hadden we ook geen 5G.
