Bezocht datum
“Misschien moet je eens iets aan jouw Frans doen…” Het is nog geen twaalf uur op deze zondagmorgen, maar het eerste potje bier is al achter de kiezen. Er ging een ouderwetse klucht aan vooraf, eentje waar John Lanting patent op had kunnen hebben. Om de zaak af te leiden stonden we alle drie door elkaar heen te praten, in een mengeling van Europese talen, tegen vier van oorsprong Italiaanse Luikenaars. Rechts naast mij vroeg Peter in het Engels of hij de supportershome in mocht, terwijl Erik Jan links voor mij informeerde of hij een ‘souvenir’ kon krijgen. De door hem gewenste supporterssjaal bleek uiteindelijk een flesje bier uit het supportershome te zijn.
Het was de ochtend na een verschrikkelijk slechte wedstrijd in een overigens sfeervol Stade Maurice Dufrasne, die logischerwijs in een brilstand eindigde. Voor Peter was het een lang gekoesterde wens om ooit dit stadion tijdens een wedstrijd van Standard de Liège te bezoeken. Als kind was hij meerdere keren in Luik geweest en dat rauwe randje van de stad had hem altijd aangesproken. Wat dat betreft was de wandeling van het centrum naar het stadion een belevenis op zich: dwars door grauwe woonwijken, steeds meer mensen die vanuit huizen en stegen aansloten in de stroom supporters. En dan dat magische moment: plotseling overvallen worden door een zee van licht die tussen de huizen door zichtbaar wordt. Je wordt als het ware naar het stadion toegezogen.
Vanmorgen vroeg, terwijl de heren nog alle indrukken van Luik aan het verwerken waren, wandelde ik zelf door het centrum. Ook ik houd van steden met een rauwe rand, zelfs op zondagmorgen om half acht. Het centrum is de laatste jaren opgefrist, maar zodra je de hoofdweg verlaat, wandel je terug in de tijd. Toch zorgde de zon voor een vleugje vrolijkheid. Ik liet me zelfs verleiden tot een kop koffie op een terras, waar de eerste bezoekers al aan een pint zaten. Als Engelandvaarder herken ik een typisch Engels ontbijt, maar om half negen al aan het bier…? Misschien vierden deze mannen de zaterdagavond nog steeds. Voor mij niets, zo vroeg al. Ik ben dan eigenlijk ook geen bierdrinker.
Een paar uur later stonden we bij het eerste stadion van de dag: Stade de Buraufosse. Wat een schoonheid, waarin alles klopt. Een stadion midden in een woonwijk, elektriciteitsdraden zichtbaar, het treinspoor vlakbij. Het ligt letterlijk onder de rook van de zware industrie, maar tegelijk verscholen tussen een heuvel en bomen. Een deel van de heuvel is uitgegraven en biedt plaats aan het veld, een ander deel is gebruikt voor de tribunes. Vooral staanplaatsen, met aan de lange zijden daken die wel eens van asbest zouden kunnen zijn. Verweerde reclameborden langs het veld, en achter het clubhuis de herkenbare walm van pis. Vanachter de hekken probeerden we een goed beeld te krijgen van dit stadion, dat hier sinds 1960 staat.
Na een rondje om het stadion wilden we toch even binnen kijken. Toeval of niet: de eerste deur die we probeerden, bleek niet op slot. Alle drie schoten we een kant op, zodat ieder op zijn eigen manier en in alle rust kon genieten van dit schitterende stadion. Vooral het besef dat dit stadion tegenwoordig thuishoort bij een tweedeklasser amateurclub met stamnummer 2913, is moeilijk te bevatten.
Zelf genoot ik vooral van de staantribune achter het doel, tegen de heuvel opgebouwd. Dit deel is teruggegeven aan de natuur, overwoekerd door struiken en bomen die door het beton groeien. Dat het uit veiligheidsoverwegingen niet meer gebruikt mag worden en stevig is afgesloten met hekken, begrijp ik wel, hoe teleurstellend ook. Peter had hetzelfde gevoel. Toen we na een half uur met een natte onderbroek het stadion uitwandelden, kon hij zich niet langer bedwingen. Met een soepele zwaai klom hij vanaf de straatkant over het hek en baande zich een weg door een oerwoud van groen. Een kwartier later kwam hij terug. Toen hij weer over hetzelfde hek wilde klimmen, vroeg ik me af waarom hij niet ín het stadion over de hekken was gegaan. Die vraag werd een minuut later hardop gesteld, precies op het moment dat er een auto stopte. Drie mannen en een vrouw stapten uit en keken ons, op z’n zachtst gezegd, merkwaardig aan. Betrapt.
Even later wees een van de Luikenaars ons erop dat de deur naar de lange tribune gewoon open was. Het klimwerk was dus voor niets geweest. Dezelfde toegang die wij zelf ook al hadden gevonden. Wat daarna volgde, was opnieuw een klucht. De drie heren probeerden met ons een gesprek aan te knopen in een mengeling van Frans en Italiaans, wij antwoordden in een mengelmoes van Nederlands, Engels, Duits en zelfs een vleugje Spaans. De dame was intussen begonnen met het opruimen en poetsen van de keuken in de kantine, die aan de lange zijde van het stadion lag. Gisteravond was de ruimte gehuurd door de dochter van een van hen, die er haar twintigste verjaardag had gevierd. Voor ons was het een kans om even binnen te kijken en de kater van gisteravond weg te spoelen.
Dit verhaal is één gezicht van Luik. Ontdek ook de andere stadions die samen de ziel van deze stad vormen:
Stade Maurice Dufrasne - Standard de Liège
Stade de Buraufosse - RFC Seraing
PS: Namen zijn gefingeerd. Elke overeenkomst met bestaande personen berust op louter toeval.
