Bezocht datum
Via de achterdeur van Crawley: een regenachtig intermezzo op weg naar de FA Cup
Op weg naar de glitter en grandeur van Brighton & Hove Albion tegen Chelsea – een FA Cup-affiche die menig televisietoestel de ruiten doet beslaan – maakt onze chauffeur een opzettelijk onopvallende zwenking. Crawley, zegt hij, met de toon van een man die een geliefd geheim uitspreekt.
De regen hakt inmiddels als een midvoor op het dak van onze bolide. Een Engelse variant van een voorjaarsbui – nat van karakter, koppig van volharding. Crawley dus. Een naam die klinkt als een vergeelde pubquizvraag. Maar hier, tussen de buitenste randen van Sussex en het niemandsland richting Gatwick, ligt het Broadfield Stadium. Thuisbasis van Crawley Town FC, ook wel bekend als The Red Devils. De échte, volgens sommigen. En daar moeten we heen.
Onze chauffeur – een gentleman met een seizoenskaart voor Brighton en het richtingsgevoel van een postduif – leidt ons feilloos door de buitenwijken van Crawley. Het is zo’n plaats waar elk rijtjeshuis een verhaal lijkt te fluisteren, maar waar niemand ooit luistert. Hier geen toeristische highlights, geen ansichtkaarten. Alleen een wijk die zich gewillig opdringt als gids.
De stadionautist in mij wordt wakker. Hij spiedt, telt floodlights, schat tribunehoogtes op het oog. Elk hekwerk, elke betonnen bocht wordt minutieus gelezen alsof het in Braille zijn geschiedenis uitstraalt.
Het stadion lijkt gesloten. Dichtgetimmerd. Onbenaderbaar. Maar op de bijvelden trappen de jeugdteams van Crawley Town dapper door de plassen, alsof ze zich alvast willen weren tegen een toekomst in League Two. We wandelen rondom. Niet doelloos, maar met de stille hoop op een vergeten toegang – een klein monumentje van Engelse slordigheid. En jawel, ergens tussen hekken en regen vinden we een kier. Geen poort, geen deur. Eerder een bescheiden uitnodiging.
Mijn lijf – niet bepaald een staafmodel – wringt zich verrassend soepel door de opening. Achter me hoor ik gemurmel. Onze chauffeur, nu toch wat bleekjes, fluistert dat Brighton Women hier haar thuiswedstrijden speelt. Zijn hoofd rekent razendsnel: een stadionverbod hier zou hem bij zijn volgende uitje duur komen te staan. Maar hij volgt. Allen volgen.
Binnen blijkt het Broadfield Stadium alles wat een Engels stadion moet zijn. Lage tribunes, staanplaatsen met karakter, afbladderende reclameborden. Een geur van nat gras, plastic stoeltjes en Pies. Volgens het bord aan de muur zelfs met uitroepteken. We maken foto’s. Snel maar zorgvuldig. Alles voelt een beetje verboden, en dus een beetje fantastisch. Dit is geen stadiontour. Dit is een coup.
Dan, net voor we vertrekken, nog even naar het toilet. Niet uit nood, maar uit principe. Alsof het een ritueel is: pas als je ergens hebt geplast, ben je er écht geweest.
We stappen weer in. De ruitenwissers tikken hun metronoom. Op naar het grote stadion, de felle lichten, het televisiespektakel. De grote FA Cup-wedstrijd moest nog beginnen, maar het mooiste duel van de dag speelden wij al; tegen een hek dat net iets te weinig zin had om dicht te blijven.
