Bezocht wedstrijd
Bezocht datum
De tribune die bleef kijken
De wedstrijd speelde zich af achter mijn rug. Negentig minuten lang golfde het spel over het veld, maar ik keek liever de andere kant op. Daar stond ze: De oude tribune van Shamrock Park. Afgekeurd, verlaten, ontdaan van haar stoeltjes. Uitgekleed tot op het bot, maar juist daardoor eerlijker dan ooit.
Wat anderen zien als verval, zie ik als herinnering. Elke scheur in het beton is een litteken van een doelpunt dat ooit werd gevierd. Elke afbladderende verflaag is een echo van een lied dat hier werd gezongen. De trappen, nu broos en verweerd, droegen generaties supporters die hun hoop en wanhoop hier achterlieten.
Deze tribune heeft alles gezien. De triomfen en de tranen. De kinderen die voor het eerst over de reling keken. De mannen die hun stem verloren in de kou. De vrouwen die hun handen stukklapten op ijzeren leuningen. Ze was een kroeg, een huiskamer, een toevluchtsoord.
En nu? Nu mag ze niet meer mee. Regels en veiligheidseisen hebben haar buitenspel gezet. Maar wie goed kijkt, ziet dat ze nog altijd aanwezig is. Niet als gevaar, maar als getuige. Een stille reus die weigert te verdwijnen.
Ik stond daar, mijn rug naar de wedstrijd, en ik wist: dit is waarom ik van oude stadions hou. Niet om het comfort, niet om de perfectie, maar om de ziel. De ziel die je niet kunt bouwen, alleen kunt verdienen.
En misschien is dat de mooiste waarheid van allemaal: een tribune kan worden afgekeurd, maar nooit vergeten.
Ze is afgekeurd, maar in mijn hoofd speelt ze nog elke week.
