Sportpark Varkenoord

Dat dit sportpark niet mijn eerste keuze was om te bezoeken hoeft geen uitleg. Het oude sportpark had ik jaren geleden eens gezien, in de tijd dat je met een mobieltje alleen kon bellen. Maar omdat de beloftenploeg van mijn clubje een goede lichting heeft en een fantastisch seizoen doormaakt, stond ik onverwacht liefst twee keer in een paar weken op een vernieuwd Varkenoord.

En laten we eerlijk zijn; er staat wel wat onder de schaduw van de Kuip. Aan de lange zijde van het veld staat het clubhuis en vanuit de kantine, de persruimte en een vergaderruimte is er zicht op het veld. Voor deze ruimte is een grote tribune met in het midden een soort ereterras, of skybox, met een eigen kantine wat vermoedelijk ook dienstdoet als spelershome. Tegenover dit gebouw staat een verzameling blokken wat op termijn een tribune zou kunnen zijn maar nu als grote staantribune gebruikt kan worden. Hierover later meer….

Tot zover de positieve punten van dit sportpark. Want het is nieuw, het is kleur-, zout- en zielloos. Strak en zakelijk is misschien wel de beste omschrijving. Het is prachtig dat een topclub in Nederland een eigen terrein heeft voor de trainingen, opleidingen en wedstrijden, goede velden en kantoren. Er staat wel iets maar in niets ademt dit complex ‘voetbal’. Behalve de locatie met, vooral ’s winters als de bladeren van de bomen zijn, het zicht op de Kuip. Want al is Feyenoord niet mijn club, Stadion Feyenoord straalt wel wat uit. Daar staat écht iets en daar blijf je ook wel even voor staan.

Maar terug naar Varkenoord. Vier weken eerder speelde de beloften van Cambuur de kampioenswedstrijd tegen Feyenoord. Als fotograaf van de Cambuuropleiding een mooie kans om het opgeknapte en gemoderniseerde Varkenoord te bekijken. Ik had de beelden van jaren geleden nog voor mij, toen de eerste selectie van de Kuip, over de weg, naar het trainingsveld liep. En het toeval wilde dat deze zaterdag de dag voor de topper tegen PSV was, het kon best eens druk zijn. Maar niets van dit alles. Lege parkeervakken, rustig op straat en voor Stadion Feyenoord stonden inmiddels twee foodtrucks, of iets wat daarvoor door moet gaan, maar verder was alles stil en verlaten. Cambuur won de wedstrijd, onder een stralende zon voor zo’n honderd toeschouwers, met liefst 1-4 en werd daarmee Voorjaarskampioen. Mooi voor de club, leuk voor de spelers en ook de meegereisde fotograaf had een prachtige dag.

Terwijl Jong Cambuur nog op het veld een feestje vierde, begonnen de spelers van SC Feyenoord, de amateurtak van de Rotterdamse club en spelend in de vierde divisie, aan hun warming-up. De publieke belangstelling nam daarmee ook toe. Ineens hingen er wat spandoeken en was ‘het lied van Feyenoord’ uit die hoek te horen. Dat spelen in de Divisie meer aanzien heeft snap ik ook wel. Zeker als een derby zoals vandaag tegen Capelle op het programma staat. Maar geen tijd om deze wedstrijd mee te pakken want er moet snel een aantal foto’s doorgestuurd worden voor de verschillende media om daarna, door de verkeerschaos, terug te rijden naar het noorden van het land.

Vandaag, dus vier weken later, spelen de Najaarskampioen (Feyenoord) en de Voorjaarskampioen (SC Cambuur) om het algeheel kampioenschap voor Onder 21. Hoewel Cambuur vanwege het aantal behaalde punten recht heeft op het thuisvoordeel, wordt de wedstrijd op Varkenoord gespeeld. Feyenoord verwacht veel publiek omdat de Jong Feyenoord bij winst Jong Sparta mag uitdagen voor promotie naar de Tweede Divisie. Jaren geleden heeft de club om financiële reden de slag gemist om met een beloftenploeg de divisie in te gaan, dus het is Feyenoord alles aangelegen om deze wedstrijd te winnen. Het verlangen is zo groot dat voor deze wedstrijd enkele eerste selectiespelers, spelers met Eredivisie én Champions League ervaring, ik noem een Givairo Read, Anis Hadj Moussa, Antoni Milambo en Oussama Targhalline, aan de selectie is toegevoegd wat mogelijk is omdat het seizoen voor het vlaggenschip voorbij is. Daar mag je iets van vinden maar het is volgens de regels. Voor Cambuur staat niet meer dan de eer op het spel omdat de Leeuwarders (nog) geen accommodatie op divisieniveau hebben en zij willen daarom niet promoveren. Het is zelfs nog onbekend waar Cambuur O21 volgend seizoen haar wedstrijden kan gaan spelen want het oude Cambuur Stadion, nu de thuishaven van de beloften, zal binnenkort de sloophamer gaan voelen.

Anderhalf uur voor de aftrap is het al druk rond Sportpark Varkenoord. Al eerder gezegd; spelen in de Divisie heeft meer aanzien. De wedstrijd was ruim voor aanvang al uitverkocht. Volgens Wikipedia heeft dit stadion een capaciteit van 2.000 maar volgens onofficiële bronnen is er plaats voor 2.500 toeschouwers, het voordeel van de verzameling blokken aan de overzijde van het gebouw wat nog steeds als staanplaats diens kan doen. Het belang van de wedstrijd zorgde ervoor dat een persaccreditatie nodig is en waar scouts van verschillende clubs normaal áltijd vrij toegang hebben, werden een AZ- en FC Eindhovenscout de toegang geweigerd omdat zij niet waren aangemeld. En vol-is-vol!

Om het publiek te vermaken, of om het in de juiste sferen te krijgen, werd vooraf een veelvoud aan Feyenoordliederen door de stadionspeakers geduwd. De enige afwisseling was een nummer van Paul Elstak…. Heerlijk hoor, dat Rotterdamse accent, maar na een uur ‘Feyenoorrrrrd’ gehoord te hebben, verlang je echt naar ‘Genot’. De omroeperT van dienst, en dat is niet de populaire oudspeler Peter Houtman, kan ook heerlijk Rotterdams de opstelling bekend maken. Al heeft een deel van het publiek het drukker met het vragen van handtekeningen en selfies met trainerT Van Persie die rustig op het ereterras dacht te gaan zitten of het smeken om selfies en shirts van spelers die, na de warming-up, de kleedkamer opzoeken.

De zon schijnt, het is broeierig warm, een vol huis en een wedstrijd wat ergens omgaat. Eigenlijk staat niets in de weg om een sfeervolle ambiance te creëren. Maar de opkomst valt op z’n zwakst gezegd een beetje tegen. Geen pyro, geen rookpotten, geen passage met kinderen die met vlaggen zwaaien, enkel een opzwepend muziekje. Een paar supporters probeert het lied van Feyenoord in te zetten maar het vindt geen gehoor. Ook tijdens de wedstrijd lijkt het legioen meer van het weer te genieten. Even is wat gemor als Cambuur op 0-1 komt maar zelfs wanneer Cambuur enkele kansen mist op de 0-2 blijft het stil. Het valt mij nu pas op de spandoeken die vier weken eerder bij SC Feyenoord zichtbaar waren, thuisgehouden zijn. In alles is het kalm, rustig en mat.

Hoewel, even lijkt het op een grote wedstrijd als Feyenoord binnen vijf minuten drie keer scoort. Er wordt meegezongen met de Hermes House Band wat al jaren als scoringstune door de Kuip gilt en opnieuw worden enkele bekende Feyenoordsongs ingezet. Feyenoord begint na de 3-1 het spel te vertragen en deze deken van rust slaat over op de tribunes. De tweede helft is nog saaier en stiller dan de eerste helft en de 4-1 is alleen voor de statistieken.

Na de wedstrijd barst de gekte weer enigszins los. Kinderen schreeuwen om de shirts van de Feyenoordspelers. Vooral de naam van ‘Read’ klinkt, uit duizenden kinderkelen, schel en gaat door merg en been. Maar van een uitgelaten sfeer is geen sprake. Jong Feyenoord is kampioen maar de selectie wacht verveeld op wat komen gaat. En als de schaal is uitgereikt door Hoofdtrainer Van Persie is geen confettikanon, pyro en/of rookpotten te zien. Het plaatje past in mijn beeld van een nieuw stadion: Kleur-, zout- en zielloos. Dit sportpark zal niet mijn eerste keuze zijn om te bezoeken.